Maria Konopnicka

Życiorys

 We wrześniu 1849 roku rodzina sprowadziła się do Kalisza, gdzie przyszła poetka spędziła dzieciństwo i młodość. W Kaliszu rodzina Wasiłowskich przeżyła grozę związaną z wybuchem epidemii cholery i pożar w dzielnicy żydowskiej w roku 1852. Oba te wydarzenia mocno zaryły się w pamięci dziesięcioletniej Marii, która wiele lat później tym wydarzeniom poświęci wiersz pt: „Zgorzałemu miastu”.

Tu w Kaliszu 29 marca 1854 r umiera matka Marii Scholastyka. Wychowaniem sześciorga dzieci zajmuje się wykształcony lecz surowy, zamknięty w sobie ojciec. Wieczorami czytywał dzieciom patriotyczne utwory Kochanowskiego, Mickiewicza, Słowackiego, które w okresie zaborów miały szczególnie ważne znaczenie.

W latach 1855 - 1856 uczyła się na pensji sakramentek w Warszawie. Uczono w niej jak kobieta ma spełniać obowiązki żony i matki, a także pani domu. Uczono śpiewu, tańca, gry na fortepianie, dobrych manier towarzyskich, literatury polskiej a także religii. We wszystkich tych zajęciach Maria nie wyróżniała się niczym specjalnie, najlepiej jednak pisała wypracowania z języka polskiego. Tam poznała Elizę Pawłowską, późniejszą Orzeszkową.

Po powrocie do Kalisza dwudziestoletnia Maria w 1862 roku wyszła za mąż za ziemianina, Jarosława Konopnickiego. Zaraz po ślubie wyjechała z Kalisza na stałe, zamieszkując w Bronowie, a potem w Gusinie na terenie ówczesnej guberni kaliskiej.

Wychowywała 6 dzieci (Tadeusz, Stanisław, Zofia, Helena, Jan i Laura) utrzymując się z dochodów niewielkiego dzierżawionego folwarku. Ciężkie życie pełne troski o dzieci powoduje coraz większy rozdźwięk między Marią a jej mężem. Mając 34 lata wysyła swój pierwszy wiersz do redakcji Kaliszanina podpisując go skrótem od swego imienia i nazwiska MARKO. Gdy Kaliszanin wydrukował wiersz Marii zaczęła wysyłać następne do Tygodnika Ilustrowanego i Bluszcza.

O jej wierszu „ W górach” Henryk Sienkiewicz napisał : „Co za śliczny wiersz. Zacząłem go czytać z lekceważeniem, a skończyłem zachwycony. Nie znam tej poetki. W każdym razie ma prawdziwy talent, który prześwieca przez wiersze jak promienie przez mgłę”. Słowa te były prawdziwym pasowaniem Konopnickiej na poetkę.

W latach 1877-1890 mieszkała w Warszawie. Jest to okres trudny, gdyż z honorariów za utwory nie jest w stanie wyżywić i ubrać dzieci. Zaczyna zatem sprzedawać wszystkie swoje wartościowe przedmioty, a popołudniami udzielać lekcji języka i literatury w domach.

Od 1890 przebywała w kilku krajach Europy Zachodniej, współpracując z prasą krajową, zrzeszeniami polskimi na obczyźnie, Macierzą Szkolną, komitetami pomocy dla wywłaszczonej ludności Górnego Śląska i Wielkopolski, a także współorganizowała międzynarodowy protest przeciwko prześladowaniu dzieci polskich we Wrześni (1901-1902).

1903 otrzymała w darze zakupiony ze składek społeczeństwa dworek w Żarnowcu. 1905-1907 przebywała w Warszawie, organizowała pomoc dla uwięzionych przez władze carskie i ich rodzin.

Zmarła 8 X 1910 we Lwowie i tam została pochowana na Cmentarzu Łyczakowskim.

Prezentacja multimedialna